Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Περίεργες λέξεις 2, η εκδίκηση

"Μπεκάτσα": Είναι το πτηνό που παραλαμβάνεις όταν κάνεις ένα πολύ κακό και άστοχο σούτι, ή το πτηνό που κυνηγάς μανιωδώς σε έλη, με τη λάσπη μέχρι τα τεστίκλια, βγάζοντας ένστικτα άγρια και δολοφονικά. Για κάποιο λόγο λέει πολλά ψέμματα. Το χειρότερο του να είσαι μπεκάτσα, είναι να είσαι το εικονιζόμενο μπεκατσίνι...



"Μιλφομπούκαλο":(Milfobookalo) Το γνωστό στο πανελλήνιο πολύπαθο μπουκάλι κοκακόλας, το οποίο συντρόφεψε στα τελευταία χρόνια της νιότης της και στις παρυφές της τρίτης ηλικίας, την γνωστή θραγουδίστατη Βάννα Ίσση.




 
"Αλφικός":(Alfie,2004) Είναι ο τύπος του γκόμενου, που ήτανε πολύ μάγκας και μουνάκιας και στο τέλος την πατάει και καταλαβαίνει πόσο κόπανος είναι (εκ της ομωνύμου ταινίας), καμιά φορά μπορεί να σημαίνει και βλακείες όπως μια χρωμοσωμική αρρώστια που χαρακτηρίζεται από το πάλλευκο του δέρματος και  κουνελοκόκκινα μάτια, λόγω έλλειψης παραγωγής μελανίνης.

"Αθανάσιος Δάκος": Αθανάσιος εκ της "αθανασίας" δηλαδή της ανικανότητας κάποιου να πεθάνει και δάκος εκ του "δάκου" που είναι το ζουζούνι που χαλάει της ελίτσες, και αφορά στο παράσιτο εκείνο που όσο και αν το ραντίσεις δεν πεθαίνει.


"Έκπληξη ηλίου": κάποτε η αστρονομία ήταν στην αυγή της και οι αστρονόμοι-μάγοι-γιατροί-φιλόσοφοι-λογιστές-προγραμματιστές, μα πάνω απ'όλα....γονείς, ήταν τύποι που δεν περίμεναν πως ο ήλιος μπορεί να φαγωθεί από δράκο, αλλά νόμιζαν πως απλά η σελήνη παρεμβαλόταν ανάμεσα σε αυτούς και στον ήλιο. Όταν μετά από χρόνια έμαθαν πως υπάρχει τελικά ο δράκος, αυτό αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη και χαρά γι' αυτούς, γιατί παίχτηκε η φάση.

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Η θεία μου η Έμπνευση είπε... Λέξεις που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.

  1. "Τούλι": ε ναι ρε φίλε, καμία ρίζα, ούτε καν στα κινέζικα σε φάση "too lee". τίποτα
  2. "Κορμοράνος": γιατί σκατά είσαι φισιοδίφης? είδες κανένα πτηνό να ραίνει τους κορμούς?
  3. "Γιάννης": ποιος διάολος σε έβαλε να βάλεις δύο "ν" στο όνομά μου? το νουνου είχες στο μυαλό σου, ρε....κορμοράνε? είναι ωραία τώρα ρε? είναι ωραία???
  4. "Μαγχεστρία": όοοοχι καλέ μου. Δεν επινόηση τύπου σιμβίκιον. κάποιος πανοσιολογιότατος έφερε το Manchester στη δημοτική καθομιλουμένη. Χωρίς να χρειάζεται κάποιος γλωσσικές πατερίτσες.
  5. "Τσουλίθρα": Μπορεί να είναι μια σκλήθρα που κάνει πατινάζ, μπορεί να είναι το γνωστό ολισθηρό όργανο ψυχαγωγίας των λιλιπούτιων φίλων μας, μπορεί να είναι η μικρή τσούλα, μπορεί να είναι η λαθραία άρνηση παρασκευής μπουρμπουλίθρας. Κανείς δεν ξέρει και οι ρίζες της λέξης χάνονται στά βάθη....
  6. "Φλασκί": κάποτε οι ανάγκες του ανθρώπου τελειώνανε στην αυτονόητη στις μέρες μας, ταχεία κατανάλωση νερού. Ήτανε κάτι σαν φλασάκι. Δεν υπάρχουν φλασκιά πια.
  7. "Τσουτσούνι": χρήση αυτής της λέξης μπορώ να φανταστώ μόνο με κάποιο μαραμένο μικρό κινέζικο ιδεόγραμμα. (tsu-tsu-ni).
  8. "Μπιφτέκι": σαν να καταριέσαι με όλη σου τη δύναμη να κόψει η αυγοτέμπερα του καλλιτέχνη...

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Τι έκρυβε ένα τραγούδι? Ανασκόπηση παιδικών μου χρόνων.

Είναι στο αίμα του έλληνα να έχει επαφή από μικρή ηλικία με τη μουσική. Θες γιατί ως λαός έχουμε πλούσια μουσική κουλτούρα? Θες γιατί σαν χώρα έχουμε βγάλει μουσικούς παγκόσμιας εμβέλειας όπως ο Μπίγαλης και ο Δάκης? Θες γιατί στην ελλάδα ευδοκιμούν τα κλαρίνα τα μπουζούκια και οι γκάιντες, καθώς και οι τσαμπούνες σε μεγάλα υψόμετρα? Θες γιατί σαν έλληνες παντού χώνουμε τη μούρη μας και θέλουμε να έχουμε άποψη για όλα (ιατρική, νομική και αθλητισμός συνήθως)? Το θέμα είναι πως στον αγώνα μας για μουσική αυτομόρφωση κατά καιρούς πέφτουμε σε αστεία σφάλματα π.χ ποιος δεν έχει μπερδέψει τους στίχους από την "αγορά του αλ χαλίλι" νομίζοντας πως κάποιος διεστραμένος μαζοχιστής θέλει να του σημαδέψουν βάναυσα και παντοτινά τη μούρη με τα εργαλεία της δουλειάς νταβραντισμένοι αιγύπτιοι εργάτες στα ορυχεία ψαμμίτη της Ν. Νουβίας και μάλιστα πληρώνοντας και 4 περιουσίες? (για την ακρίβεια δυο περιουσίες + άλλη μια και μία προσφορά). Μόνο για να του κάνουν οι παραπάνω κύριοι μια μελανιά. Έλεος πια. Τι σκατά νομίζαμε πως είναι η τέχνη? Ή το άλλο το τραγούδι από το παιδικό "Τρανσφόρμερς" ( Τρανς ως έχει και φόρμερς= πρώην) η γνωστή παρέα που είχε τραγούδι έναρξης το εξής: " Τρεκς φωνίκς, όου ντι μιξ τι άει, όουτομποτς τρινς τρινς νταρόγιου, ντι σκόουρ ντι μιξ ντι έηριμιξ, του ντιέρομποτ, Δε τρεκς φωνίκς τιίιιΙΙΙίιιιου, Δε τρεκς φωνίκς" Που σε έμμετρη απόδοση στην αγγλική έχει:" Trex Von-X, wow the mix T-I, Autobots Trins Trins (Trins=οι αυτόχθονες του Τρινιντάντ και Τομπάκο) Daro you, the score D-mix, D-Airy mix, too Dhiero boat, the Trex Von-X TiiiiiiIIIIoouuu, the Trex Von-X"....Πωωωωω, τώρα που το μετέφρασα δεν είχα καταλάβει, πόσο κοντά ήμουνα στο νόημα αυτού του παιδικού.Τωρα ξέρεις. Karatza-ferries. Εντάξει σε τέτοια φάση την είχα δει. Επίσης θυμάμαι και ένα anime της συνομοταξίας του Καμπαμαρού, όπου το τραγούδι έναρξης σε άψογα κορεάτικα έλεγε: "Χαλμπάρια Μιριλένκου, Χιρο πεντσαϊρί (δις), άτου κόκο-φάην", που στα ελληνικά αποδίδεται: "Τι χαμπάρια Μιρ και Λένγκω, του χοίρου πέτσα τρώτε? τι κάνετε κάτω από τον κοκοφοίνικα?" (Μιρ υποκοριστικό του Βλαδίμηρου). Βέβαια έχουν καταγραφεί μεταφράσεις από γραφίστες οι οποίοι παίρνοντας υπόψιν τα ιδεογράμματα της μητρικής του ποιήματος προτείνουν: "Τα αμπάρια σας πιάσανε σαλιγκάρια(δις), πέτσα χήρου από την ίριδα του ήλιου, και απ'τους κοκκώδεις ανεμιστήρες". Το δεύτερο κάποιοι το ερμηνεύουν ως εξης: "φύγετε, θα του κακοφανεί!" Επίσης σκεφτόμουν πως η λέξη αδυσώπητα, μπορούσε να γίνει θαυμάσιο καλοκαιρινό έδεσμα βόρεια του αρκτικού κύκλου και να λέγεται α-δυσο-πιτα (πίτα μη δύοντος για 6 μήνες ηλίου).
Αυτά έκανα πάνω κάτω.

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

rebele yella

Μ' αρέσει να ξεκινάω από τα παλιά. Όταν ήμουν μικρός σκεφτόμουνα "όταν θα γίνω 18, θα είμαι φαντάρος". Είμαι 25 περίπου και χακί έβαλα μια φορά σε ένα γάμο. Μετά όταν μεγάλωσα λίγο και πήγα γυμνάσιο σκεφτόμουν ότι όταν γίνω 19 θα είμαι ικανός να πάω στην Αθήνα να δω τους Ολυμπιακούς.Αγώνες. Δεν πήγα. Θέλω να πω, πως τότε ήμουνα μικρός και δεν ήξερα. Ήμουν ασφαλής στην απλοϊκότητα των νευρικών συνάψεων στον εγκέφαλο μου. Μετά που τα πράματα άρχισαν να περιπλέκονται μέσα και έξω από το κεφάλι μου κατάλαβα γιατί υπάρχει ο στρατός, και γιατί έκανα καλά που δεν πήγα στους Ολυμπιακούς. Ο στρατός υπάρχει για να συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις έξω από τα σύνορα της Ελλάδας, αλλά εγώ φοβάμαι τα γαλεώδη (camel spiders). Οι Ολυμπιακοί γίνανε για να δοκιμαστούν οι νέες ντόπες, για να γίνουν έργα-βιτρίνες και να βγάλουν και κάνα Ευρώ οι μεγαλοεργολάβοι. Κρίμα είναι και αυτά τα παιδιά. Σήμερα, που είμαι αρκετά σοφός και αρκετά μεγάλος ώστε να μπορώ να έχω δικό μου εαυτό, θα σας πω μια συνταγή για ένα επαναστατικό τσιζ κέικ(κεκ και κεκάκια για τους ηλίθιους). Παίρνουμε 800 γρ. σοφτερό τυρί "φίλοι και αδέλφια"(Φιλαδέλφεια-ευελφάλεια), προσθέτουμε 200 γρ. γαλακτούχα ζάχαρη πηχτή "όχι πια δάκρυα", ασπρίζουμε ένα λεμόνι "στο μπαλκόνι" πάνω στις μικρές επικίνδυνες βροχίδες του τριφτάκου, το συνθλίβουμε μέχρι να πει "ρ" στα γαλλικά. Όλα τα παραπάνω υλικά αναδεύονται με την καθοδήγηση τη λαμπρή του σύρματός μας μέχρι να γίνουν μια άσπρη πανστρατιά που.........να μη τρώγεται αν δεν μπει και το μπισκότο από κάτω που βαριέμαι να περιγράψω την παρασκευή και την αλληγορία του ρόλου που θα διαδραμάτιζε. πάντως κάτι σε σχέση με τα δημητριακά και το βούτυρο. Και τελειώνοντας με "κόκκινη παντιέρα" έτσι κι αλλιώς το τσιζ κεκ θα γίνει κόκκινο. Ή κόκκινο από βύσσινο ή κόκκινο από φράουλα. Για τους την ρεβελοσύνη όντες και φέροντες