Μ' αρέσει να ξεκινάω από τα παλιά. Όταν ήμουν μικρός σκεφτόμουνα "όταν θα γίνω 18, θα είμαι φαντάρος". Είμαι 25 περίπου και χακί έβαλα μια φορά σε ένα γάμο. Μετά όταν μεγάλωσα λίγο και πήγα γυμνάσιο σκεφτόμουν ότι όταν γίνω 19 θα είμαι ικανός να πάω στην Αθήνα να δω τους Ολυμπιακούς.Αγώνες. Δεν πήγα. Θέλω να πω, πως τότε ήμουνα μικρός και δεν ήξερα. Ήμουν ασφαλής στην απλοϊκότητα των νευρικών συνάψεων στον εγκέφαλο μου. Μετά που τα πράματα άρχισαν να περιπλέκονται μέσα και έξω από το κεφάλι μου κατάλαβα γιατί υπάρχει ο στρατός, και γιατί έκανα καλά που δεν πήγα στους Ολυμπιακούς. Ο στρατός υπάρχει για να συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις έξω από τα σύνορα της Ελλάδας, αλλά εγώ φοβάμαι τα γαλεώδη (camel spiders). Οι Ολυμπιακοί γίνανε για να δοκιμαστούν οι νέες ντόπες, για να γίνουν έργα-βιτρίνες και να βγάλουν και κάνα Ευρώ οι μεγαλοεργολάβοι. Κρίμα είναι και αυτά τα παιδιά. Σήμερα, που είμαι αρκετά σοφός και αρκετά μεγάλος ώστε να μπορώ να έχω δικό μου εαυτό, θα σας πω μια συνταγή για ένα επαναστατικό τσιζ κέικ(κεκ και κεκάκια για τους ηλίθιους). Παίρνουμε 800 γρ. σοφτερό τυρί "φίλοι και αδέλφια"(Φιλαδέλφεια-ευελφάλεια), προσθέτουμε 200 γρ. γαλακτούχα ζάχαρη πηχτή "όχι πια δάκρυα", ασπρίζουμε ένα λεμόνι "στο μπαλκόνι" πάνω στις μικρές επικίνδυνες βροχίδες του τριφτάκου, το συνθλίβουμε μέχρι να πει "ρ" στα γαλλικά. Όλα τα παραπάνω υλικά αναδεύονται με την καθοδήγηση τη λαμπρή του σύρματός μας μέχρι να γίνουν μια άσπρη πανστρατιά που.........να μη τρώγεται αν δεν μπει και το μπισκότο από κάτω που βαριέμαι να περιγράψω την παρασκευή και την αλληγορία του ρόλου που θα διαδραμάτιζε. πάντως κάτι σε σχέση με τα δημητριακά και το βούτυρο. Και τελειώνοντας με "κόκκινη παντιέρα" έτσι κι αλλιώς το τσιζ κεκ θα γίνει κόκκινο. Ή κόκκινο από βύσσινο ή κόκκινο από φράουλα. Για τους την ρεβελοσύνη όντες και φέροντες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου